Στα όρια της λογικής
12:56:00 π.μ.
[5-4-2016]
♦ του Χρήστου Ζιώγα*
Διερχόμενος το κέντρο της πρωτεύουσας την προηγούμενη Τετάρτη συνέπεσα σε πορεία αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες.
Αναμφίβολα, αλληλέγγυοι προς τους πρόσφυγες οφείλουμε να είμαστε όλοι, αυτό που χρήζει διερεύνησης συμπυκνώνεται στο ερώτημα, εφ’ όσον πρέπει, έναντι ποιών οφείλουμε να διαμαρτυρόμαστε διαδηλούμενοι;
Αναμφίβολα, αλληλέγγυοι προς τους πρόσφυγες οφείλουμε να είμαστε όλοι, αυτό που χρήζει διερεύνησης συμπυκνώνεται στο ερώτημα, εφ’ όσον πρέπει, έναντι ποιών οφείλουμε να διαμαρτυρόμαστε διαδηλούμενοι;
Η ελληνική κυβέρνηση ακολουθώντας τις ιδεολογικές επιταγές του πολιτικού της χώρου και τις εξαγγελίες στελεχών, από τις ελάχιστες που τηρήθηκαν, άνοιξε ουσιαστικά τα σύνορα, δίνοντας τη δυνατότητα σε Σύριους και Αφγανούς πρόσφυγες, καθώς και διαφόρων εθνικοτήτων μετανάστες να εισέλθουν στη χώρα μας. Οι βόρειοι γείτονες, ως αντίδραση της εν λόγω απόφασης, έκλεισαν τα κοινά σύνορα με την χώρα μας. Μάλλον, δεν φάνηκε να εμφορούνται από ανάλογες διεθνιστικές αντιλήψεις για την περιττότητα ύπαρξης συνόρων και του «αναφαίρετου δικαιώματος» των ανθρώπων να μετακινούνται απρόσκοπτα, όπου και όπως επιθυμούν. Πιθανότατα οι πορείες θα ήταν καταλληλότερο να πραγματοποιηθούν προς στις πρεσβείες, της ΠΓΔΜ, της Αλβανίας και της Βουλγαρίας που έκλεισαν τα σύνορα, και φυσικά της Τουρκίας που χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες για να αλιεύσει πολιτικά οφέλη. Δυστυχώς δεν παρατηρείται προδιάθεση τέτοιων ενεργειών, παρά μόνο (δια)δηλώνεται η βούληση τους να συνεχιστούν απρόσκοπτα οι προσφυγικές ροές, κι όταν προκύπτουν τα αναμενόμενα προβλήματα εμφανίζεται η αδήριτη επιθυμία τους για αυτομαστίγωση της ελληνικής κοινωνίας, κατηγορώντας την, συλλήβδην, ως ρατσιστική, ξενοφοβική, αφιλόξενη και συμπλέουσα με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Ορισμένοι, ίσως, να πιστεύουν πως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, με την μόνιμη εγκατάστασή τους στην ευρωπαϊκή ήπειρο, θα αλλάξουν τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις, μεταβάλλοντας και τις πολιτικές τάσεις των δυτικών κοινωνιών. Δεν είμαι βέβαιος κατά πόσο οι συγκεκριμένοι άνθρωποι με τις κοσμοθεωρητικές τους καταβολές θα αποκτήσουν την επιθυμητή «ταξική» συνείδηση. Αρκετοί απ’ όσους υποστηρίζουν την πληθυσμιακή και κοινωνική αλλοίωση των δυτικών χωρών, μέσω της αδιάλειπτης και απεριόριστης έλευσης των συγκεκριμένων ανθρώπων, επαίρονται ότι δεν έχουν διαβάσει ούτε μισή αράδα από κάποιο θεολογικό κείμενο. Αγνοώντας παντελώς κάθε θεολογική και κοινωνική πτυχή των θρησκειών, πιστεύουν πως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, συν τω χρόνω, θα μετεξελιχθούν σε «συνειδητοποιημένους» συνοδοιπόρους τους. Ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης παρατηρούσε πως, όταν επιθυμείς να αρθρώνεις λόγο για τις προοπτικές του ανθρώπου και των διαφόρων συλλογικών υποκειμένων που συγκροτεί, δύνασαι να ομιλείς μόνο προσανατολιστικά και σε καμμία περίπτωση προσδιοριστικά. Ακόμη, λοιπόν, και για πράγματα που γνωρίζεις, τοποθετείσαι μόνο προσανατολιστικά˙ το να μην γνωρίζεις και να ομιλείς προσδιοριστικά δηλοί, ενδεχομένως, διάφορες αδυναμίες πνευματικής συγκρότησης και διανοητικής κατάστασης.
Αναντίρρητα, οι πλέον των 50 χιλιάδων προσφύγων αλλά και μεταναστών οι οποίοι βρίσκονται στη χώρα μας, χρήζουν της προστασίας και της μέριμνας της πολιτείας. Παράλληλα, οι ίδιοι είναι υποχρεωμένοι να σέβονται το κράτος και τους ανθρώπους που τους φιλοξενούν, σε μια εξόχως δύσκολη για αυτούς συγκυρία. Ταυτόχρονα οι συμπολίτες μας που θεωρούν ότι η χώρα μας πρέπει να δέχεται διηνεκώς προσφυγές και μετανάστες ανεξαρτήτως των αντικειμενικών μας δυνατοτήτων φιλοξενίας, των αποφάσεων των όμορων χωρών και των συμφωνιών με τους εταίρους μας στην ΕΕ, οφείλουν να συνυπολογίζουν την εν λόγω πραγματικότητα. Οι άνθρωποι, συνειδητά ή μη, ασπάζονται θεωρητικά σχήματα ως ερμηνευτικά του ιστορικού και κοινωνικού γίγνεσθαι και η εκάστοτε πραγματικότητα συνιστά έναν αδιάπαυστο τρόπο ελέγχου επαλήθευσης ή διάψευσή τους. Η αναθεώρηση, όταν είναι αναγκαία, ορισμένων εκ των πεποιθήσεών μας, συνιστά μια φυσιολογική ανθρωπινή αντίδραση. Το πρόβλημα ανακύπτει όταν η πραγματικότητα διαψεύδει τα ερμηνευτικά μας σχήματα και συνεχίζουμε να πιστεύομε και να δρούμε σαν να έχει πρόβλημα η πραγματικότητα κι όχι οι πεποιθήσεις μας.
Η προσφυγική κρίση, η οποία προστέθηκε στην ήδη υπάρχουσα πολυεπίπεδη που μαστίζει την κοινωνίας μας, και ιδιαίτερα ο τρόπος που την προσεγγίζει μια μειοψηφική, που θέλει να λειτουργήσει όμως ως η κυρίαρχη, μερίδα του ελληνικού λαού, αναγάγει σε επίκαιρη μια φράση του π. Νικόλαου Λουδοβίκου, ενός εκ των σπουδαιότερων θεολόγων της εποχής μας, όπου σε μία πρόσφατη συνέντευξή του παρατηρεί: «Όλοι έχουν δίκιο στην Ελλάδα, εκτός από τους Έλληνες».
* Διδάκτωρ Διεθνών Σχέσεων
- See more at: http://neapolitiki.gr/%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%8c%cf%81%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82/#sthash.fuY9ZUum.dpuf
on 12:56:00 π.μ..
Filed under
.
You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0
