Σαββατόβραδο και ένα καλό ψυχολογικό-αστυνομικό θρίλερ ίσως γίνει η επιλογή σας...Κάτω Από τον Ήλιο
ΣΙΝΕΜΑ 5:04:00 μ.μ.
ΚΡΙΤΙΚΗ.....
Από
Χρήστο ΜήτσηΜια ροκ τραγουδίστρια έχει απομονωθεί με τον σύντροφό της σε μια νησιώτικη βίλα, ο ξαφνικός ερχομός ενός παλιού εραστή της και της νεαρής κόρης του όμως θα ζωντανέψει επώδυνες μνήμες και θα δημιουργήσει επικίνδυνες εντάσεις. Θρίλερ, σάτιρα, ψυχολογικό δράμα και μια ελεύθερη διασκευή της «Πισίνας» (1969 ) από τον μεταμοντέρνα βισκοντικό δημιουργό τού «Είμαι ο Έρωτας».
Μια τακτοποιημένη, φωτεινή επιφάνεια (ένα μοντέρνο καλιφορνέζικο σπίτι ) και μια μικρή «ανωμαλία» (το ταραγμένο νερό της πισίνας έπειτα από μια βουτιά ) που κάνουν το καθημερινό να φαίνεται παράδοξο, ανησυχητικό. Το «A bigger splash», απ’ όπου και ο πρωτότυπος τίτλος του φιλμ, είναι ένας από τους διασημότερους πίνακες του Βρετανού Ντέιβιντ Χόκνεϊ, εμβληματική φιγούρα της ποπ αρτ.
Ο γνωστός μας από το «Είμαι ο Έρωτας» Ιταλός σκηνοθέτης Λούκα Γκουαντανίνο μπορεί να δανείζεται την ιδέα της τελευταίας του ταινίας από το μυθιστόρημα του Αλέν Παζ και την ταινία του Ζακ Ντερέ «Η Πισίνα» (1969 ), αλλά αυτό που θέλει να περιγράψει είναι σαφώς συγγενικότερο της λογικής και της αισθητικής του Χόκνεϊ: ένας λαμπερός, όμορφος κόσμος του οποίου τα μυστικά, τα ψέματα και τα απωθημένα ζητούν μια απλή αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια, με ανεξέλεγκτες πλέον συνέπειες.
Έπειτα από επέμβαση στις φωνητικές χορδές, η ροκ σταρ Μάριαν Λέιν ξεκουράζεται με τον νεότερο σε ηλικία σύντροφό της, κινηματογραφικό σκηνοθέτη σε μια απομονωμένη βίλα της Παντελερία, ενός ιταλικού νησιού λίγο έξω από τα παράλια της Τυνησίας. Ο ξαφνικός ερχομός του Χάρι Χόουκς, ενός εξωστρεφούς, πλακατζή μουσικού παραγωγού και παλιού εραστή της, και της νεαρής κόρης του θα διασκεδάσει αρχικά την ατμόσφαιρα, θα ζωντανέψει όμως το παρελθόν και, ξυπνώντας αισθήματα ζηλοφθονίας και ανταγωνισμού, θα δημιουργήσει ριψοκίνδυνες εντάσεις.
Ο γνωστός μας από το «Είμαι ο Έρωτας» Ιταλός σκηνοθέτης Λούκα Γκουαντανίνο μπορεί να δανείζεται την ιδέα της τελευταίας του ταινίας από το μυθιστόρημα του Αλέν Παζ και την ταινία του Ζακ Ντερέ «Η Πισίνα» (1969 ), αλλά αυτό που θέλει να περιγράψει είναι σαφώς συγγενικότερο της λογικής και της αισθητικής του Χόκνεϊ: ένας λαμπερός, όμορφος κόσμος του οποίου τα μυστικά, τα ψέματα και τα απωθημένα ζητούν μια απλή αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια, με ανεξέλεγκτες πλέον συνέπειες.
Έπειτα από επέμβαση στις φωνητικές χορδές, η ροκ σταρ Μάριαν Λέιν ξεκουράζεται με τον νεότερο σε ηλικία σύντροφό της, κινηματογραφικό σκηνοθέτη σε μια απομονωμένη βίλα της Παντελερία, ενός ιταλικού νησιού λίγο έξω από τα παράλια της Τυνησίας. Ο ξαφνικός ερχομός του Χάρι Χόουκς, ενός εξωστρεφούς, πλακατζή μουσικού παραγωγού και παλιού εραστή της, και της νεαρής κόρης του θα διασκεδάσει αρχικά την ατμόσφαιρα, θα ζωντανέψει όμως το παρελθόν και, ξυπνώντας αισθήματα ζηλοφθονίας και ανταγωνισμού, θα δημιουργήσει ριψοκίνδυνες εντάσεις.
Παραλλάσσοντας το σκηνικό του «Είμαι ο Έρωτας», το μεγαλοαστικό αρχοντικό αντικαθιστά εδώ ένα πολυτελέστατο εξοχικό και την εύπορη οικογένεια Ρέκι ένα «καλλιτεχνικό» κουαρτέτο, αμφότεροι μικρόκοσμοι απομονωμένοι από την απλή, καθημερινή ζωή. Ο βισκοντικός Γκουαντανίνο χρωματίζει αυτόν της Μάριαν Λέιν με ποπ τόνους κι έντονο χιούμορ (η υπηρέτρια που σκουπίζει και τραγουδά το «Bella ciao» ), παρατηρώντας τους ενοίκους του όπως τα ινδικά χοιρίδια σε ένα επιστημονικό πείραμα.
Μετά τις πρώτες αναγνωριστικές επαφές μεταξύ τους οι τέσσερις καλλιεργημένοι, αβρόφρονες ενήλικοι θα παρασυρθούν σε ένα παιχνίδι ανταγωνισμού, αποπλάνησης, διεκδίκησης και κυριαρχίας, όπου ο καθένας ανοίγει αργά τα χαρτιά του στο τραπέζι και κρατά έναν τελευταίο άσο στο μανίκι του.
Έτσι, αυτό το οποίο για ώρα χτίζεται τελετουργικά ως δράμα χαρακτήρων με στοιχεία κοινωνικής σάτιρας εξελίσσεται ως ψυχολογικό –κι εντέλει αστυνομικό– θρίλερ, με τον Γκουαντανίνο να αναγνωρίζει ο ίδιος επιρροές του από τον Ροσελίνι, τον Σκορσέζε, τον Τζόναθαν Ντέμι και την Πατρίσια Χάισμιθ με τον Πολ Μπόουλς. Όλες τους διαπλεκόμενες με ροκ αυθάδεια (ο ξέφρενος Ρέιφ Φάινς σε έναν από τους καλύτερους ρόλους του ), ιταλική κομψότητα (πάντα αρχοντική η σχεδόν βωβή Τίλντα Σουίντον ) και υπερβολική φιλοδοξία, σε ένα ανοικονόμητο, μα γοητευτικό ψυχαναλυτικό/πολιτικό/κινηματογραφόφιλο γρίφο.
Μετά τις πρώτες αναγνωριστικές επαφές μεταξύ τους οι τέσσερις καλλιεργημένοι, αβρόφρονες ενήλικοι θα παρασυρθούν σε ένα παιχνίδι ανταγωνισμού, αποπλάνησης, διεκδίκησης και κυριαρχίας, όπου ο καθένας ανοίγει αργά τα χαρτιά του στο τραπέζι και κρατά έναν τελευταίο άσο στο μανίκι του.
Έτσι, αυτό το οποίο για ώρα χτίζεται τελετουργικά ως δράμα χαρακτήρων με στοιχεία κοινωνικής σάτιρας εξελίσσεται ως ψυχολογικό –κι εντέλει αστυνομικό– θρίλερ, με τον Γκουαντανίνο να αναγνωρίζει ο ίδιος επιρροές του από τον Ροσελίνι, τον Σκορσέζε, τον Τζόναθαν Ντέμι και την Πατρίσια Χάισμιθ με τον Πολ Μπόουλς. Όλες τους διαπλεκόμενες με ροκ αυθάδεια (ο ξέφρενος Ρέιφ Φάινς σε έναν από τους καλύτερους ρόλους του ), ιταλική κομψότητα (πάντα αρχοντική η σχεδόν βωβή Τίλντα Σουίντον ) και υπερβολική φιλοδοξία, σε ένα ανοικονόμητο, μα γοητευτικό ψυχαναλυτικό/πολιτικό/κινηματογραφόφιλο γρίφο.
on 5:04:00 μ.μ..
Filed under
