ΑΛΛΟΘΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ!

Τα τριετή πλάνα πέρασαν. Η επιτυχία δεν ήρθε ποτέ. Ο Παναθηναϊκός τον… έξυσε τον πάτο. Το καλοκαίρι που διανύουμε είναι περίεργο από κάθε άποψη. Στην λογική πως η υπομονή δεν υπάρχει, η κάθε κίνηση αντιμετωπίζεται με καχυποψία και σαφώς ο Παναθηναϊκός όπως τα κατάφερε είναι υποχρεωμένος να αποδεικνύει διαρκώς πως ξαναμπαίνει στους σωστούς δρόμους.
Σε αυτούς της κορυφής και των επιτυχιών δηλαδή. Τα… χαστούκια δεν ήταν απλά πολλά, ήταν και ιδιαίτερα ηχηρά για να μην ταρακουνήσουν για τα καλά τον μεγαλύτερο Ελληνικό σύλλογο.
AdTech Ad
Πλέον, κανείς μα κανείς δεν θα είναι άμοιρος ευθυνών. Οι εποχές των άλλοθι για τον έναν ή για τον άλλο, έχουν περάσει. Υπομονή έγινε και μάλιστα μεγάλη. Γιατί όλοι γνώριζαν πως η νέα προσπάθεια που ξεκινούσε πριν τέσσερα περίπου χρόνια, είχε τεράστιες δυσκολίες. Πολλές εξ αυτών πέρασαν. Ε, είναι ώρα λοιπόν να ξαναγυρίσουμε στα Παναθηναϊκά δεδομένα. Τα οποία ευτυχώς δεν τα ξέχασε κανείς. Γι’ αυτό και είναι τόσο έντονο το ξενέρωμα όλων. Χωρίς υπερβολές και μηδενισμούς που δυστυχώς είναι φαινόμενα που παρατηρούνται, το ξενέρωμα είναι απόλυτα φυσιολογικό στον κόσμο του «τριφυλλιού».
Η διοίκηση πλέον δεν έχει άλλοθι. Αυτή επέλεξε να μείνει ο Στραματσόνι, αυτή του εμπιστεύεται τον μεταγραφικό σχεδιασμό, αυτή θα καρπωθεί τα μπράβο αν πετύχει, αυτή θα τα… ακούσει αν έχουμε πάλι τα ίδια. Και ασφαλώς μην ξεχνάμε και τα εξωαγωνιστικά. Ένα τεράστιο πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό που δεν λύνεται με τίποτα. Κι αντί να λυθεί, βλέπουμε πως εμφανίζονται νέοι διεκδικητές του συστήματος, κάτι το οποίο πληρώνει ο Παναθηναϊκός και πάλι. Ελπίδα για να λυθούν όλα μέσω δικαστηρίων, μέσω δικαιοσύνης, μέσω UEFA, δεν έχουμε. Όσο μπορέσουμε να προστατευθούμε μόνοι μας. Και με τις φωνές δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Κι αυτό, φυσικά, βαραίνει την διοίκηση.
Πάμε στον Στραματσόνι τώρα. Δεν θα πούμε πολλά, επειδή ήδη έχουν ειπωθεί τα πάντα για τον Ιταλό. Ρίσκο ξερίσκο, έμεινε. Άρα τον στηρίζουμε όλοι μας θέλοντας και μη. Αρχής γενομένης απ’ τις μεταγραφές, όμως, περιμένουμε να δούμε τουλάχιστον τις περίφημες… άκρες που διαθέτει. Αν είναι να φέρει τον παίκτη που θα έφερνε και ο Σάκης ο Τσιώλης (τυχαίο το όνομα ως παράδειγμα και χωρίς να έχουμε κάτι με τον άνθρωπο) τότε τι να τις κάνουμε τις… άκρες του; Κάπου εκεί μπαίνει κι ο Ζιλμπέρτο. Προσκυνούμε για την ιστορία, το όνομά του, το ήθος του, τον χαρακτήρα του, την προσφορά του στον Παναθηναϊκό ως παίκτης. Τώρα, όμως, είναι σε άλλο πόστο. Κι εκεί είναι άπειρος. Οπότε θέλουμε αποδείξεις και διαρκή δουλειά ΚΑΙ από αυτόν. Δεν είναι ιεροσυλία να το λέμε. Κανένας μα κανένας δεν είναι πάνω απ’ την ομάδα, όσο κι αν τον αγαπάμε, όσο κι αν τον σεβόμαστε, όσο κι αν τον εκτιμάμε. Μην το ξεχνά ποτέ ο Βραζιλιάνος…
Πάμε και στους παίκτες τώρα. Οι πιο… βολεμένοι στο θέμα άλλοθι. Τη μία τους φταίει η διαιτησία, την άλλη η διοίκηση που δεν προστατεύει απ’ την διαιτησία, την τρίτη η τακτική του προπονητή τον οποίο… κράζουν οι πάντες και οι παίκτες βγαίνουν… άβρεχτοι. Κανείς μα κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Κανείς μα κανείς δεν έχει αποδείξει πως μπορεί να φορά αυτή την φανέλα. Με εξαίρεση τον Μπεργκ και τον Λέτο ΜΟΝΟ! Οι υπόλοιποι ακόμη έχουν να δώσουν, ακόμη έχουν να αποδείξουν, ακόμη έχουν να πείσουν για την αξία τους. Κι όταν λέμε αξία, δεν εννοούμε την ντρίπλα ή το δυνατό σουτ. Αυτά τα κάνουν και στα τοπικά πρωταθλήματα. Εννοούμε την ψυχή, την καρδιά και την μαγκιά για να μπορείς όχι απλά να σηκώσεις αυτή την τεράστια φανέλα, αλλά να την πας και πιο ψηλά. Αυτά ως… καλησπέρα στην νέα σεζόν. Κατά τα άλλα, περιμένουμε τις μεταγραφές και την ολοκλήρωση του σχεδιασμού. Ο οποίος μοιάζει να καθυστερεί. Αλλά αυτό θα κριθεί στο τέλος. Κι αυτός είναι ο μοναδικός τομέας που μπορεί να χρησιμοποιηθεί το «ας κάνουμε ελάχιστη υπομονή».

leoforos.gr