Η ιστορία του ερωτικού κόκκινου κραγιόν...

Γιοβάννα Κοντονικολάου  

Αν πάρεις κι ακούσεις οποιοδήποτε τραγούδι που έχει κάπου στους στίχους του δυο χείλη, θα καταλάβεις πως το κόκκινο χρώμα είναι άμεσα συνυφασμένο με το συγκεκριμένο σημείο του προσώπου. Κόκκινα χείλη φίλησα, λέει ένα παραδοσιακό τραγούδι, ενώ ο Βασίλης Παπακωσταντίνου μας τραγουδά, σε στίχους Χάρη Ρώμα, για δυο χείλη κατακόκκινα μαζί με το Νίκο Κουρή, που μας μιλάει για δυο χείλη φωτιά που του ‘κάψαν την καρδιά.

Αυτό το μαγικό, λοιπόν, μικρό πράγμα, που ονομάζεται κραγιόν, είναι στην κόκκινή του απόχρωση, ό,τι πιο θηλυκό μπορεί να μπει στα χείλη μιας γυναίκας και αποτελεί το σήμα κατατεθέν του κλασσικού μακιγιάζ σε όλες τις εταιρίες καλλυντικών. Δεν παλιώνει ποτέ, δεν κουράζει ποτέ και είναι αυτό που λέμε το απόλυτο γυναικείο όπλο, αν θέλουμε να είμαστε και λίγο πιο ρομαντικοί ως προς τη σημασία του.

Η ιστορία του ξεκινάει αιώνες πριν, στην αρχαία Αίγυπτο. Συγκεκριμένα στη Μεσοποταμία, όπου γυναίκες αλλά και άντρες θέλοντας να τονίσουν τη φυσική ομορφιά των υγειών χειλιών, τόνιζαν το κόκκινό τους χρώμα με τη βοήθεια ημιπολύτιμων λίθων που θρυμμάτιζαν, ανακάτευαν με νερό ή γάλα και στη συνέχεια τοποθετούσαν στα χείλη τους.

Στις βασιλικές, βέβαια, οικογένειες προτιμούσαν το μαύρο ή μπλε χρώμα, αφού η Κλεοπάτρα ήταν πολύ μπροστά κι από τότε έκανε τη διαφορά, όχι μόνο με τη μύτη της, αλλά και τα χείλη της. Συνέθλιβε λοιπόν, σκαθάρια και μυρμήγκια, ή τουλάχιστον έβαζε άλλους να το κάνουν για να αποκτήσει την επιθυμητή απόχρωση.

Να κάνω εδώ μια παρένθεση και να πω πως μετά απ' την προηγούμενη πρόταση, δε θα δεχτώ ποτέ ξανά τη φράση «τι κάνετε εσείς οι γυναίκες για να είστε όμορφες». Πάντως, δε συνθλίβουμε σκαθάρια, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Για να μην αναφέρουμε ότι ο όρος «kiss of death» προήλθε από ένα μείγμα αλγίνης, ιωδίου, βρώμιου και μαννιτόλης που χρησιμοποιούσαν για να πετύχουν το κόκκινο χρώμα, ουσιών βαριά τοξικών, που προκαλούσαν εγκαύματα και ανά περιπτώσεις ακόμη και θάνατο από μολύνσεις στις γυναίκες που το χρησιμοποιούσαν.

Αργότερα, ήρθε η Βασίλισσα της Αγγλίας κι ευτυχώς άλλαξε τα πράγματα, καθώς εισήγαγε τη δύναμη των φυτών στα καλλυντικά, τα οποία ανακάτευε με κερί για περισσότερη σταθερότητα. Το κερί μάλιστα παραμένει στα συστατικά του κραγιόν ακόμη και σήμερα. Το κραγιόν, λοιπόν, γνώρισε μεγάλες δόξες το Μεσαίωνα, ειδικότερα το κόκκινο και ήταν σύμβολο ομορφιάς κι υγείας, γι' αυτό και αποτελούσε σχεδόν έθιμο να φοριέται απ' τις γυναίκες την ημέρα του γάμου τους.

Όλα αυτά άλλαξαν περί το 1800, όταν ξεκίνησε μια έντονη εναντίωση στα καλλυντικά και δη στο κόκκινο κραγιόν, καθώς θεωρήθηκε έκφυλο από πολλούς. Αυτό συνέβη, διότι εκείνη την εποχή παρατηρούνταν έξαρση της πορνείας και στο εν λόγω επάγγελμα έβλεπες συχνά έντονα, βαμμένα, κόκκινα χείλη. Το κόκκινο κραγιόν, λοιπόν, θεωρήθηκε παράνομο για να αποφευχθεί η όποια ομοιότητα με τις επαγγελματίες του είδους.

Μετά το 2000, το κραγιόν ξανακέρδισε την παλιά του αίγλη και έγινε, σταδιακά, αυτό που ξέρουμε μέχρι σήμερα, περνώντας από διάφορα στάδια επεξεργασίας. Το θέμα είναι ότι εκτός από ιστορία το κόκκινο κραγιόν δημιουργεί γύρω του μια ολόκληρη φιλοσοφία, που σχεδόν αποδίδεται ψυχολογικά, καθώς θεωρείται σημάδι αυτοπεποίθησης και δυναμισμού, όταν αυτό προτιμάται απ' τις γυναίκες.

Λένε ότι το κόκκινο κραγιόν στα χείλη μιας γυναίκας είναι ένδειξη ερωτισμού και πως σηματοδοτεί τη διάθεσή της για φλερτ και τα συναφή. Άλλωστε, το κόκκινο πάντα παρέπεμπε σε τέτοιου είδους συνειρμούς, όπου κι αν το έβρισκες.

Ίσως και να μην έχει, απ' την άλλη, τίποτα απ' όλα αυτά σημασία, αφού το μόνο που μένει στο τέλος είναι το χαμόγελο. Εκείνο που βγαίνει από μέσα μας, όποια απόχρωση κι αν έχουν τα χείλη μας. Ίσως, αν είναι κόκκινα, να μπορέσουμε να το δούμε λίγο πιο εύκολα, ίσως πάλι και να μην τραβήξει την προσοχή.

Εντάξει, το τελευταίο ήταν ψέμα. Κάτι ήξερε η Merlin Monroe, που φορούσε το κόκκινο μέρα νύχτα. Κι αν κάτι ήξερε αυτή η γυναίκα, ήταν πώς να τραβάει την προσοχή.



Επιμέλεια κειμένου Γιοβάννας Κοντονικολάου: Νάννου Αναστασία.

http://www.pillowfights.gr/