Γιατί οι καλοκαιρινοί έρωτες (πρέπει να) τελειώνουν μαζί με το καλοκαίρι
ΑΠΟΨΕΙΣ, ΣΧΕΣΕΙΣ 12:00:00 π.μ.
Βολεύεις τα μπαγκάζια κάτω από μια πλαστική καρέκλα στο κατάστρωμα μετά από μάχη με μια παχουλή κυρία που μασουλάει τυρόπιτα, τινάζεις τα κομματάκια σφολιάτας από το ντεκολτέ σου και τεντώνεσαι πίνοντας μια γουλιά καραβίσιο φραπέ. Οι διακοπές σου μόλις άρχισαν και θα είναι καλύτερες από ποτέ. Oι κολλητές σου συμφωνούν ανοίγοντας το κουτί με τα κριμ κράκερς.
Ατενίζετε τη θάλασσα και σκέφτεστε το ίδιο πράγμα. Τον Λούλη, τότε στην τελετή έναρξης του 2004 (θυμάσαι;) να φιλιέται με το κορίτσι του στην ακρογιαλιά, με το φεγγάρι τόοοσο εκεί πάνω, το λευκό της φόρεμα να ανεμίζει και τη βαρκούλα δίπλα να κάνει πλιτς πλατς πάνω στο κύμα. Αααχχ, οι «εραστές του ονείρου».
Η Νο 1 φαντασίωση κάθε κοριτσιού που ξεκινάει τις διακοπές του. Το Νο 1 εξαγώγιμο προϊόν της χώρας. O Νο 1 λόγος που παίρνουν τα βουνά, συγνώμη τα νησιά, κάθε χρόνο τόσοι και τόσες. Ελληνίδες και Έλληνες, τουρίστες και τουρίστριες. Κάνεις ευχή στο γλάρο που περνάει να γνωρίσεις τον απόλυτο έρωτα στο νησί. Να ζήσεις το ελληνικό καλοκαιρινό φολκλόρ, που τόσους και τόσους κατέστρεψε –έχω να σου λέω ιστορίες...– και αν δεν προσέξεις, μπορεί να πληγώσει κι εσένα.
Λογικό είναι, ως γυναίκα που σέβεται τις λίγες ημέρες ή εβδομάδες που της μένουν για να απολαύσει τις διακοπές της, να θέλεις να ζήσεις ένα δυνατό έρωτα, που θα σε σηκώσει μαζί με τις σαγιονάρες από το καλντερίμι και θα σε κάνει να αεροβατείς. Κάτι που είσαι απόλυτα χαλαρή και ανοιχτή σε κάθε ενδεχόμενο, κάτι ο ήλιος που κάνει τα βότσαλα –και τα αίματα– να βράζουν, κάτι οι σταγόνες ιδρώτα που κυλάνε νωχελικά πάνω στα διπλανά αντρικά γυμνά σώματα, κάτι τα τσίπουρα με το ψαράκι, κάτι τα σφηνάκια στο κλαμπ, καταλήγεις να κυλιέσαι σε μια απόμερη αμμουδιά με έναν κούκλο θεό μέχρι τα ξημερώματα.
Κάνετε μπάνιο γυμνοί, βλέπετε την ανατολή αγκαλιά, τρώτε και μια μπουγάτσα καθώς σε γυρνάει με τη μηχανή του στο δωμάτιό σου, δίνετε ραντεβού για μπάνιο το μεσημέρι και μπαίνεις στο ντους για να βγάλεις την άμμο από τα εσώρουχα. Τέλεια, αυτή είναι ζωή!
Oι μέρες κυλούν με πλατσουρίσματα στη θάλασσα, ξεσαλώματα στα κλαμπ, μερικές ακόμη ανατολές αγκαλιά και λιασίματα στα βραχάκια. Και φτάνει η αποφράδα μέρα που πρέπει να αποχαιρετιστείτε. Γιατί φεύγετε, είτε εκείνος είτε εσύ. Και να τα βουρκώματα και οι αποχαιρετισμοί, να οι υποσχέσεις και οι όρκοι: «Μη με ξεχάσεις», «Θα ξανάρθω στο νησί το Σαββατοκύριακο», «Ραντεβού την άλλη εβδομάδα στην πόλη», «Θα περιμένω να γυρίσεις», «Πάρε με τηλέφωνο» κ.λπ.
Γυρνάς στο σπίτι μαυρισμένη, μελαγχολική, πιο αδύνατη και με ύφος ηλίθιας και ανακοινώνεις στις φίλες πως βρήκες τον έρωτα της ζωής σου στα βοτσαλάκια. Και περιμένεις να σε πάρει τηλέφωνο, να έρθει να σε συναντήσει, να συνεχίσει το καλοκαιρινό σας ειδύλλιο. Τις μισές φορές αυτό δεν γίνεται. Γιατί εκείνος είτε γύρισε στην πόλη και θυμήθηκε ότι έχει μια τρίχρονη σχέση που πάει σοβαρά είτε έχει μια τρίχρονη κόρη που έχει και μαμά και ζούνε όλοι μαζί, ή έκανε στάση σε κάποιο άλλο νησί και γνώρισε κάποια άλλη ή γιατί απλώς έψαχνε μόνο μια καλοκαιρινή περιπέτεια.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι σε παίρνει τηλέφωνο, ξαναβρίσκεστε και συνεχίζετε το ειδύλλιο από εκεί που το αφήσατε. Κάτι όμως δεν κολλάει. Να φταίει που, αντί για βόλτες στην παραλία, τώρα πήζετε στην κίνηση; Να φταίει που, αντί να κάνετε σεξ μέχρι το πρωί, ξεραίνεστε στον ύπνο από νωρίς φορώντας τα πιτζαμάκια σας; Που η ανατολή του ήλιου σάς βρίσκει αγκαλιά με το μαξιλάρι, να μην μπορείτε να σηκωθείτε όσο κι αν χτυπάει το ξυπνητήρι; Που στο τυροπιτάδικο έχει μια ουρά από εδώ ως το απέναντι πεζοδρόμιο, εκεί που αρχίζει η ουρά για την τράπεζα, που είναι η επόμενη στάση σας; Που σιχτιρίζεις όταν ανεβαίνεις στη μηχανή, γιατί άρχισαν τα πρωτοβρόχια; Αλλά αυτά μάλλον είναι πταίσματα μπροστά στην πικρή αλήθεια: Δεν είναι αυτός που γνώρισες στο νησί. Και δεν φταίει μόνο το ότι έβγαλε τα χαϊμαλιά που φορούσε στο λαιμό.
Κατ’ αρχάς δεν είναι ο χαλαρός τύπος που νόμιζες. Τώρα είναι μες στην τσίτα και τα νεύρα. Φωνάζει στο τηλέφωνο, μουντζώνει στο δρόμο, βρίζει στα ματς. Επίσης δεν είναι μόνος. Έχει φίλους, συγγενείς, εργοδότη, που του απορροφούν πολύ από το χρόνο του. Δεν είναι ντυμένος cool λόγω νησιού, είναι κακοντυμένος. Και τώρα δεν σε βγάζει για ψαράκι στην ταβέρνα του κυρ-Αποστόλη, αλλά τρώει προκάτ πίτσα στο σπίτι και άμα πιει και μπίρες ρεύεται κιόλας.
Κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι τελικά ήθελες τόσο πολύ να ζήσεις ένα μεγάλο έρωτα στις διακοπές σου, που όταν τον γνώρισες δεν τον είδες ως άντρα, αλλά ως το κομματάκι που έλειπε από το σκηνικό. Είχες το χρόνο και το μέρος, αλλά δεν είχες το ταίρι. Ήθελες μάλιστα τόσο πολύ να σου συμβεί που, αντί να τον δεις όπως είναι, διαστρέβλωσες την εικόνα του όπως σε βόλευε. Θα ήθελες πολύ να είχες γνωρίσει τον άντρα της ζωής σου μέσα στο τέλειο σκηνικό. Τόσο πολύ, που νόμιζες πως το πέτυχες.
Ξεκινώντας φέτος τις καλοκαιρινές σου διακοπές, καλύτερα να σκέφτεσαι πως θα ήθελες να γνωρίσεις κάποιον που θα σου συμπληρώσει αυτό που λείπει από τις διακοπές σου, όχι από τη ζωή σου. Και όταν επιστρέψεις σπίτι και έχεις την ευκαιρία να τον ξαναδείς, σκέψου πολύ πριν το κάνεις. Θέλεις να του δώσεις την ευκαιρία να απομυθοποιήσει το πόσο ωραία περάσατε; Καλύτερα να τον θυμάσαι να κλοτσάει χαριτωμένα τα φύκια καθώς περπατάτε χεράκι χεράκι το ηλιοβασίλεμα στην ακρογιαλιά, παρά να τον βλέπεις να τριγυρνάει με το σώβρακο μες στο σπίτι σου. Και σκέψου, την ώρα που τινάζεις στην μπανιέρα την άμμο από τις τσάντες σου, πόσο χαρούμενη πρέπει να είσαι μ’ αυτό που έζησες: μια αγάπη για το καλοκαίρι. Λίγο είναι;
Πώς να καταλάβεις ότι ο έρωτάς σας δεν έχει αύριο.
Δεν ζητάει το τηλέφωνό σου. Δεν σε ρωτάει αν έχεις σχέση. Σου τα μασάει όταν τον ρωτάς προσωπικά δεδομένα, όπως πού μένει, πώς είναι το επίθετό του, πού δουλεύει. Δεν σου κλείνει ποτέ και πουθενά συγκεκριμένο ραντεβού, αλλά σου λέει συνέχεια: «Σίγουρα κάπου θα βρεθούμε, μικρό το νησί». Όπου και να πάτε, τον ξέρουν όλες οι τουρίστριες με το μικρό του όνομα.
Δεν ζητάει το τηλέφωνό σου. Δεν σε ρωτάει αν έχεις σχέση. Σου τα μασάει όταν τον ρωτάς προσωπικά δεδομένα, όπως πού μένει, πώς είναι το επίθετό του, πού δουλεύει. Δεν σου κλείνει ποτέ και πουθενά συγκεκριμένο ραντεβού, αλλά σου λέει συνέχεια: «Σίγουρα κάπου θα βρεθούμε, μικρό το νησί». Όπου και να πάτε, τον ξέρουν όλες οι τουρίστριες με το μικρό του όνομα.
on 12:00:00 π.μ..
Filed under
