Όταν έπεσε η ιδέα στο τραπέζι να κάνουμε μια ψηφοφορία για την καλύτερη ελληνική ταινία των τελευταίων σαράντα χρόνων, όσων ακριβώς κυκλοφορεί στα περίπτερα και το «α», κανείς δεν περίμενε την απίστευτη ανταπόκριση που θα είχε αυτή στον κόσμο. Πέρα από τις ψήφους και τις πρωτιές, ο διαγωνισμός έγινε τους τελευταίους δυο μήνες κυρίαρχο θέμα συζήτησης στους κύκλους των Ελλήνων σινεφίλ. Τόσο για εμάς όσο, πιστεύω, και για τον κόσμο, η ψηφοφορία λειτούργησε με τρόπο αφυπνιστικό…

Γιατί υπάρχουν αρκετές φορές που ξεχνάμε τη σημασία που έχει το εγχώριο σινεμά. Η κρίση, η μηδενική κρατική επιχορήγηση, η κατάρρευση του εμπορικού σινεμά, οι νέοι δημιουργοί που έχουν εμμονικά το βλέμμα στο εξωτερικό, δημιούργησαν τα τελευταία χρόνια ερωτηματικά για την επιρροή και τη βαρύτητα της ντόπιας παραγωγής. Και να που η μεγάλη ψηφοφορία για την καλύτερη ταινία των σαράντα τελευταίων χρόνων, που έγινε με την χορηγία του 11888, θύμισε σε όλους μας την άρρηκτη, παθιασμένη σχέση που έχει ο κόσμος με τον ελληνικό κινηματογράφο. Τρανή απόδειξη, τα δεκάδες σχόλια που άφησαν οι αναγνώστες στο forum του athinorama.gr…

Από τα αδικαιολόγητα παράπονα για ταινίες που έμειναν εκτός σαραντάδας, όπως «Ο Θίασος», η «Ευδοκία» και «Ο Δράκος» –απλούστατα γιατί δεν είχαν γυριστεί μέσα στα τελευταία σαράντα χρόνια– μέχρι τις τεκμηριωμένες απόψεις και διαφωνίες που είχαν να κάνουν για παράδειγμα με τη φτωχή κατά την άποψη κάποιων αντιπροσώπευση του Θόδωρου Αγγελόπουλου και του Νίκου Νικολαΐδη, αλλά και για την απουσία της «Μικράς Αγγλίας» και των «Νυφών» του Παντελή Βούλγαρη και πολλών, πολλών ακόμη. Με λίγα λόγια, η ψηφοφορία έκανε και πάλι το ελληνικό σινεμά πρώτο θέμα συζήτησης. Άλλωστε, αυτός ήταν εξαρχής ο σκοπός μας.

Να γιορτάσουμε τα σαράντα χρόνια του «αθηνοράματος» σε μια ανοιχτή, δημιουργική κινηματογραφική συζήτηση που θα έχει σαν μεγάλο νικητή τον εγχώριο κινηματογράφο, τον οποίο στηρίζει σταθερά και αμετάκλητα το περιοδικό από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του. Η αποκορύφωση του επετειακού εορτασμού είναι το ανοιχτό στον κόσμο event που θα γίνει τη Δευτέρα 12/9 στην Ταινιοθήκη (στο πλαίσιο του Athens Open Air Film Festival ) όπου θα προβληθεί η νικήτρια ταινία «Λούφα και Παραλλαγή», θα βραβευτούν οι συντελεστές και θα ακολουθήσει ένα party με live μουσικές, ποτά, κέφι και χορό. Σας περιμένουμε όλους εκεί…
Δείτε τους 10 τυχερούς που κερδίζουν πρόσκληση για το event και όλες τις λεπτομέρειες για το διαγωνισμό εδώ.

Όλοι γνωρίζουμε την αγάπη που έχει το κοινό για την πρώτη «Λούφα και Παραλλαγή» που γύρισε ο Νίκος Περάκης το 1984. Οι ατάκες του φιλμ πέρασαν στη συλλογική κινηματογραφική συνείδηση, ήδη από την επιτυχημένη πορεία της στις αίθουσες (κοντά μισό εκατομμύριο θεατές μόνο στην Αθήνα! ) όσο και από τις δεκάδες τηλεοπτικές προβολές και τα σίκουελ που ακολούθησαν. Από το «Έχει ζώα ο πατέρας μου, κύριε λοχαγέ» του Μπαλούρδου μέχρι τον Παπαδόπουλο που προσπαθεί να πλασάρει τον Λένιν ως… Βενιζέλο, το φιλμ έχει αφήσει πίσω του ανεπανάληπτα κινηματογραφικά ενσταντανέ. Η αγάπη του κόσμου αποτυπώθηκε και στην ψηφοφορία του athinorama.gr, όπου οι αναγνώστες επέλεξαν τη «Λούφα και Παραλλαγή» ως την καλύτερη ταινία των τελευταίων σαράντα χρόνων.

Ας μην ξεχνάμε ότι το φιλμ υπήρξε ένα από τα καλύτερα δείγματα κωμωδίας στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά. Με μοναδική τόλμη μίλησε δέκα μόλις χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας, για τη Χούντα των Συνταγματαρχών. Διαθέτοντας ένα αξεπέραστο, αιχμηρό χιούμορ έδειξε την κωμικοτραγική πλευρά της δικτατορίας, συνθέτοντας με δεξιοτεχνία το κοινωνικό παζλ μιας ανέκαθεν άναρχης Ελλάδας. Από τους ιδεολόγους, τους παρτάκηδες, τους ηδονιστές μέχρι τους ρουφιάνους και τα πιόνια του συστήματος, η «Λούφα» απεικόνισε με ακρίβεια την σύσταση της κοινωνίας, καυτηριάζοντας την ιδιοτέλεια και την ιδέα της υιοθέτησης της «αντιδικτατορικής αντίστασης» από τους πάμπολλους μετέπειτα μνηστήρες της. Όλα τα παραπάνω ντυμένα στο χακί, δοσμένα μέσα από το μικρόκοσμο του στρατού που αντανακλά με ακρίβεια το σουρεαλισμό και την παράνοια του ελληνικού παραδόξου.

Στη δεύτερη θέση και σε απόσταση αναπνοής από τη νικήτρια βρέθηκε η «Πολίτικη Κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη και του ενάμισι εκατομμυρίου θεατών (! ), μια ταινία που το 2003 θύμισε στους θεατές τον τραγικό χαμό της ακμαίας ελληνικής κοινότητας της πόλης, ξεθάβοντας εικόνες, ήχους, γεύσεις και αρώματα που βρίσκονται στο υποσυνείδητο των Ελλήνων. Το «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη, που γυρίστηκε την ίδια χρονιά με τη «Λούφα», πήρε το… χάλκινο αφηγούμενο με εξαιρετικό τρόπο την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού, αλλά και την ελληνική ιστορία μέσα από τη ματιά του περιθωρίου. Στην αμέσως επόμενη θέση, τα «Πέτρινα Χρόνια» του Παντελή Βούλγαρη μίλησαν με μπόλικο συναίσθημα για τις πρόσφατες, μελανές σελίδες της ιστορίας της χώρας μας, ενώ η «Γλυκιά Συμμορία» του Νίκου Νικολαΐδη είναι η τρίτη ταινία της πρώτης πεντάδας που γυρίστηκε το 1983. Μια χρυσή χρονιά για το ελληνικό σινεμά!

Από την έκτη θέση και μετά ξεκινά η παρουσία πιο πρόσφατων ταινιών, με τον αλληγορικό «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου να κάνει την έκπληξη και να πλασάρεται πάνω από αρκετά φαβορί. Στην έβδομη θέση βρίσκεται το «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, τρεις ταινίες του οποίου βρίσκονται δικαιωματικά μέσα στην πρώτη δεκαπεντάδα («Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα» και «Το Βλέμμα του Οδυσσέα» στην 13η και 14η θέση ). Η «Στρέλλα» του Πάνου Κούτρα στην όγδοη θέση αποδεικνύει ότι το 2009 υπήρξε όντως σημείο-τομή για το σύγχρονο ελληνικό σινεμά (κυκλοφόρησε και ο «Κυνόδοντας» τότε ), ενώ το «Αυτή η Νύχτα Μένει» του Νίκου Παναγιωτόπουλου βρίσκεται στην ένατη θέση, επιβεβαιώνοντας την αγάπη του κόσμου για τον πρόσφατα εκλιπόντα σκηνοθέτη. Τέλος, ο «Δεκαπενταύγουστος» που γύρισε το 2001 ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης συμπληρώνει τη δεκάδα. Ας επιστρέψουμε, όμως, στον μεγάλο νικητή της ψηφοφορίας.

Ο Νίκος Περάκης είναι αυτός που εμπνεύστηκε κι έκανε πραγματικότητα το φαινόμενο «Λούφα και Παραλλαγή», ξεκινώντας τη συγγραφή στο Βερολίνο και πραγματοποιώντας ένα μεγάλο μέρος των γυρισμάτων στο εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο της Σχολής Ευελπίδων χωρίς την άδεια του στρατού! «Δεν μας έδωσαν ούτε ένα κουμπί στολής, φοβούμενοι ότι θα δυσαρεστήσουν τα χουντικά “σταγονίδια” στο στράτευμα, τους επιγόνους των οποίων καμαρώνουμε σήμερα στη Βουλή», μας λέει όλο νόημα ο Περάκης.
Όσο για την επιλογή των αναγνωστών, να αναδείξουν την «Λούφα και Παραλλαγή» κορυφαία ταινία των τελευταίων σαράντα χρόνων, ο Έλληνας σκηνοθέτης σχολιάζει με το γνωστό, κοφτερό του χιούμορ, αυτό δηλαδή που αγαπήσαμε στις ταινίες του: «Χαίρομαι φυσικά που το κοινό εξακολουθεί να διασκεδάζει με το μύθο της “καθολικής αντίστασης του ελληνικού λαού κατά της Χούντας” και με την αντικομουνιστική προπαγάνδα ή συγκινείται με το δράμα μερικών δύστυχων αριστερών φαντάρων!».

Πετύχαμε τον πρωταγωνιστή της ταινίας Νίκο Καλογερόπουλο στην πατρίδα του την Κυπαρισσία όπου έχει φτιάξει και λειτουργεί τον πολιτιστικό χώρο «Τρενοτεχνείον». «Το αγαπάγαμε ρε φίλε αυτό που κάναμε τότε», μου λέει. Και η άγνωστη ιστορία από τα γυρίσματα της «Λούφας» που μου αφηγήθηκε λίγο αργότερα το αποδεικνύει περίτρανα: «Όταν έπεσε ξαφνικά χιόνι στην Πάρνηθα, ο Περάκης μας ζήτησε να κάνουμε άρον άρον γύρισμα για να γλιτώσουμε το ταξίδι στη βόρεια Ελλάδα. Εγώ δεν είχα προετοιμαστεί κατάλληλα, γιατί πάντοτε έκανα ασκήσεις πριν από ένα ρόλο…

Τέτοια ψωνάρα ήμουνα (γέλια ). Πάμε, κάνουμε το γύρισμα με το λαγό στα χιόνια, μπαίνουμε στο ΡΕΟ να γυρίσουμε σπίτια μας κι αυτό κολλάει. Κατεβήκαμε να σπρώξουμε και παθαίνω, αδελφούλη μου, μια μετατόπιση τριών σπονδύλων στον αυχένα. Πάω το πρωί στο γύρισμα και δεν μπορούσα να κουνήσω το λαιμό μου. Πετάγομαι στο διάλειμμα στο Λαϊκό και με το που με βλέπουν οι γιατροί παθαίνουν πλάκα. Κρεμόταν ο αυχένας μου και ο νωτιαίος μυελός θα κοβόταν σαν ξυράφι. Σταμάτησαν τα γυρίσματα, σταμάτησαν όλα. Μου είπαν για ένα μήνα να μην κάνω τίποτα. «Τι ένα μήνα;» τους λέω. «Είστε καλά;» Βγήκα με υπογραφή δική μου από το νοσοκομείο και έκανα όλα τα γυρίσματα με κολάρο. Δεν μπορείς να φανταστείς τον πόνο».

Για τον Τάκη Σπυριδάκη, τον θρυλικό Παναγιώτη Μπαλούρδο, «σε μια τόσο μεγάλη επιτυχία δεν υπάρχει συνταγή». Όσο για τα γυρίσματα, «τα είχα όλα φρέσκα στο μυαλό μου, γιατί είχα απολυθεί τρία-τέσσερα χρόνια πριν. Είχα μνήμες από ανθρώπους που με ταλαιπώρησαν στο στρατό όπως τον Μπαλούρδο που έπαιξα». Ο Χρήστος Βαλαβανίδης, ο ταγματάρχης Καραβίδης του γραφείου Α2, με τη σειρά του μιλάει για μια ταινία «που έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Αυτό που θυμάμαι από τα γυρίσματα είναι τα πολλά γέλια και την απέλπιδα προσπάθεια του Νίκου Περάκη να κρατήσει μια σοβαρότητα – την οποία υπέσκαπτε σε κάθε ευκαιρία ο διευθυντής φωτογραφίας Γιώργος Πανουσόπουλος».

Επίσης, μας αποκαλύπτει το παρατσούκλι που έχει ο Νίκος Περάκης… «Γερμανό. Έτσι τον λέγαμε. Εκτός του ότι είχε ζήσει εκεί ήταν και πολύ οργανωμένος. Αυτό νομίζω είναι και το μυστικό της επιτυχίας του. Ο Περάκης έφερε συμμάζεμα και οργάνωση στο ελληνικό σινεμά, στο οποίο υπήρχε πολύ προχειράτζα». Οι περισσότεροι συντελεστές της «Λούφας και Παραλλαγής» θα δώσουν το «παρών» τη Δευτέρα 12/9 στη Λαΐδα της Ταινιοθήκης. Μη χάσετε, λοιπόν, την ευκαιρία να βρεθείτε στο κινηματογραφικό reunion της χρονιάς με αφορμή τα 40ά γενέθλια του «αθηνοράματος»! 

http://www.athinorama.gr/