6 καθημερινά «εγκλήματα» γονέων που βλάπτουν τα παιδιά
ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ 5:25:00 μ.μ.
Από την έλλειψη παιδείας έως την εξ ιδιοσυγκρασίας αμέλεια κι ανευθυνότητα, οι λόγοι που ένας γονιός δρα «εγκληματικά» (ενίοτε κι εκτός εισαγωγικών) μπορεί να είναι αμέτρητοι. Εν προκειμένω, δεν μας νοιάζει να εξετάσουμε το «πώς» και το «γιατί», ούτε να ψυχαναλύσουμε το status του μέσου ανεύθυνου γονέα που κλοτσάει τ’ αδέσποτα μπροστά στο μικρό του, αποκαλεί τους πρόσφυγες «πακιστάνια», το βάζει στο μηχανάκι χωρίς κράνος και –άμα λάχει- του ρίχνει και μια φάπα. Μας νοιάζει να αποδείξουμε ότι κάποιες συμπεριφορές είναι κάτι περισσότερο από λάθος. Κι ακόμη περισσότερο, μας νοιάζει να πείσουμε όποιον τις εφαρμόζει να σταματήσει. Χτες.
1. «Οι άντρες δεν κλαίνε»/ «Τα κορίτσια πρέπει να είναι όμορφα»
Είναι στην ευχέρεια του κάθε γονέα το τι αξίες θα εμφυσήσει στο παιδί του και, φυσικά, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να μεγαλώσει ευαίσθητα αγόρια που γίνονται πιανίστες ή μικρές σουφραζέτες που καίνε σουτιέν. Είναι όμως τεράστιο λάθος να φορτώνουμε ένα παιδί με υποχρεώσεις και «πρέπει» που υποτίθεται ότι κουβαλάει το φύλο του. Όλοι επιτρέπεται να κλαίνε, κι όλοι μπορούν να οδηγήσουν φορτηγό. Αυτά λύθηκαν εδώ και χρόνια.
2. Η βία ως βίωμα
Ναι, μια «ξυλιά στον ποπό» πειράζει –ειδικά όταν γίνεται συστηματικά. Και, ναι, το να αποτελείται η συλλογή παιχνιδιών του γιου σας κυρίως από όπλα, σπαθιά, σιδηρογροθιές και οπλοπολυβόλα θα καλλιεργήσει βίαια ένστικτα από τα οποία ένα μικρό παιδί θα μπορούσε κάλλιστα να ξεφύγει. Η βία φέρνει βία κι αυτό δεν είναι συζητήσιμο, ούτε διαπραγματεύσιμο.
3. «Όταν εμείς χτίζαμε την Ακρόπολη, αυτοί κρέμονταν στα δέντρα»
Ο καθένας είναι ελεύθερος να νιώθει όσο περήφανος θέλει για την εθνικότητα και την παράδοσή του, αυτό όμως δεν μπορεί να μεταφράζεται σε συλλογική υποτίμηση οποιουδήποτε άλλου πολιτισμού. Ο «αράπης», «το πακιστάνι», οι «νέγροι που βρωμάνε» και οι «ξενέρωτοι οι Ευρωπαίοι» είναι άνθρωποι που έτυχε να γεννηθούν σε ένα διαφορετικό γεωγραφικό σημείο κι αν αυτό δε θέλει ένας γονιός να το δεχτεί, τότεοφείλει να μην δηλητηριάσει την ψυχή του παιδιού του με μίσος, που είναι ούτως ή άλλως παιδί του φόβου και της ανασφάλειας.
Είναι στην ευχέρεια του κάθε γονέα το τι αξίες θα εμφυσήσει στο παιδί του και, φυσικά, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να μεγαλώσει ευαίσθητα αγόρια που γίνονται πιανίστες ή μικρές σουφραζέτες που καίνε σουτιέν. Είναι όμως τεράστιο λάθος να φορτώνουμε ένα παιδί με υποχρεώσεις και «πρέπει» που υποτίθεται ότι κουβαλάει το φύλο του. Όλοι επιτρέπεται να κλαίνε, κι όλοι μπορούν να οδηγήσουν φορτηγό. Αυτά λύθηκαν εδώ και χρόνια.
2. Η βία ως βίωμα
Ναι, μια «ξυλιά στον ποπό» πειράζει –ειδικά όταν γίνεται συστηματικά. Και, ναι, το να αποτελείται η συλλογή παιχνιδιών του γιου σας κυρίως από όπλα, σπαθιά, σιδηρογροθιές και οπλοπολυβόλα θα καλλιεργήσει βίαια ένστικτα από τα οποία ένα μικρό παιδί θα μπορούσε κάλλιστα να ξεφύγει. Η βία φέρνει βία κι αυτό δεν είναι συζητήσιμο, ούτε διαπραγματεύσιμο.
3. «Όταν εμείς χτίζαμε την Ακρόπολη, αυτοί κρέμονταν στα δέντρα»
Ο καθένας είναι ελεύθερος να νιώθει όσο περήφανος θέλει για την εθνικότητα και την παράδοσή του, αυτό όμως δεν μπορεί να μεταφράζεται σε συλλογική υποτίμηση οποιουδήποτε άλλου πολιτισμού. Ο «αράπης», «το πακιστάνι», οι «νέγροι που βρωμάνε» και οι «ξενέρωτοι οι Ευρωπαίοι» είναι άνθρωποι που έτυχε να γεννηθούν σε ένα διαφορετικό γεωγραφικό σημείο κι αν αυτό δε θέλει ένας γονιός να το δεχτεί, τότεοφείλει να μην δηλητηριάσει την ψυχή του παιδιού του με μίσος, που είναι ούτως ή άλλως παιδί του φόβου και της ανασφάλειας.
4. Τα ζώα ως παιχνίδια ή αντικείμενα
Είναι κατανοητό ότι πολλοί γονείς, ανησυχώντας για την υγεία και την ασφάλεια των παιδιών τους κι έχοντας μηδενική σχεδόν εξοικείωση με τα ζώα, θα σπεύσουν να απομακρύνουν το μικρό τους από το αδέσποτο ή θα ενοχληθούν απ’ την παρουσία σκυλιών στην παραλία. Άβυσσος χωρίζει όμως την φιλοζωία απ’ την κακοψυχία του τύπου «Ουστ, βρωμόσκυλο». Ένας λαός που σέβεται τα ζώα, είναι ένας λαός πολιτισμένος κι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να εκτιμήσει μια ζωή που εξαρτάται απ’ αυτόν σαν μια ζωή ίση, είναι ένας άνθρωπος από απαίδευτος έως κακόψυχος.
5. Η εγκληματική αμέλεια σε ζητήματα ασφάλειας και υγείας
Τα έχουμε συναντήσει όλοι: τρίχρονα στο μηχανάκι χωρίς κράνος, δίχρονα στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου που κάνουν ότι οδηγούν, πιτσιρίκια που δεν έχουν κάνει ούτε ένα εμβόλιο γιατί η «μαμά φύση έχει προνοήσει για όλα». Η λίστα θα μπορούσε να μην τελειώσει ποτέ και το επιχείρημα είναι προφανές: αν μία δουλειά οφείλει να κάνει ένας γονιός είναι να κρατήσει το παιδί του υγιές και… εχμ… ζωντανό! Κι αυτό έχει λίγες πιθανότητες να συμβεί, αν κάθεται σε θέση αερόσακου στο αυτοκίνητο ή αν έχουν δαιμονοποιηθεί απ’ τον γονιό-Ιεροεξεταστή οι σύγχρονες -και επιβεβλημένες από το κράτος -μέθοδοι ιατρικής.
6. Αγάπη ίσον δώρα ή λεφτά
Ελλείψει χρόνου ή παιδείας, καμιά φορά οι γονείς ξεχνούν ότι τα παιδιά δεν χρειάζονται μια στοίβα δώρα ή ένα παχυλό χαρτζιλίκι για να είναι ευτυχισμένα, αλλά έναν μαξιλαροπόλεμο, μια ζεστή αγκαλιά που θα διώξει τους φόβους, πολύ χρόνο και υπομονή. Τα παιδιά που μαθαίνουν να μεταφράζουν την αγάπη σε χρήματα ή υλικά αγαθά, έχουν σοβαρές πιθανότητες να εξελιχθούν σε ενήλικες προβληματικούς με ουσιαστικά συναισθηματικά ελλείμματα.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς γονιός-τέρας, για να κάνει κάποιο από τα παραπάνω λάθη και, ούτως ή άλλως, το αυτομαστίγωμα δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Είναι όμως χρέος κάθε ανθρώπου που αναλαμβάνει να μεγαλώσει έναν άνθρωπο να περάσει από κόσκινο τις απόψεις και τις πρακτικές του, να κάνει μια ουσιώδη αυτοκριτική και να δώσει ό,τι έχει.
Και σίγουρα έχουμε όλοι πολύ καλύτερα πράγματα να δώσουμε από σφαλιάρες, προσβολές, μίσος για το διαφορετικό και μεσαιωνικές αντιλήψεις.
on 5:25:00 μ.μ..
Filed under
ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ
.
You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0
