Γιώργος Κιμούλης: «Η ευτυχία του μικρόκοσμου είναι καταστροφική»
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 12:35:00 μ.μ.
Ιλειάνα Δημάδη Διασκευάζει, σκηνοθετεί και κρατά το ρόλο-κλειδί σε ένα έργο που σκανδαλίζει και διαφωτίζει εδώ και τρεις αιώνες, τις «Επικίνδυνες σχέσεις» του Λακλό. Λίγο προτού μεταμορφωθεί στον δαιμόνιο Βαλμόν, ο Γιώργος Κιμούλης μας μιλά για τον έρωτα, την ακολασία, το «liberal» και την Αριστερά.
Πολυπράγμων, όπως πάντα. «Έτυχε», μου λέει. Έχει όμως ήδη σκηνοθετήσει το «Και τώρα οι δυο μας» του Αλεξάντερ Γκέλμαν (Μουσούρη ) κι ετοιμάζει το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» του Έντουαρντ Άλμπι (Από Μηχανής, τον Φεβρουάριο ). Τώρα τον συναντάμε στο Θέατρο Άλμα με τις «Επικίνδυνες σχέσεις» του Πιέρ Σοντερλό ντε Λακλό ως ακόλαστο Βαλμόν – ρόλο ταυτισμένο με τον Τζον Μάλκοβιτς από την ταινία του Στίβεν Φρίαρς, με τις Γκλεν Κλόουζ και Μισέλ Πφάιφερ. Ο Κιμούλης έχει αντίστοιχα στο πλευρό του τις Εβελίνα Παπούλια και Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους.
Ο υπότιτλος των «Επικίνδυνων σχέσεων» είναι «επιστολές που συλλέγονται από μια κοινωνία και δημοσιεύονται για τη διδασκαλία κάποιων άλλων κοινωνιών». Τι μας διδάσκει, λοιπόν, ο Λακλό; Ότι η αδιαφορία δεν είναι καταστροφή μόνο για το άτομο αλλά και για τις κοινωνίες. Στο έργο μια ομάδα ανθρώπων αδιαφορεί γι’ αυτό που συμβαίνει γύρω της. Επενδύουν αποκλειστικά και μόνο στο πώς θα είναι ευτυχισμένοι στο «τώρα» του μικρόκοσμού τους.
Ο υπότιτλος των «Επικίνδυνων σχέσεων» είναι «επιστολές που συλλέγονται από μια κοινωνία και δημοσιεύονται για τη διδασκαλία κάποιων άλλων κοινωνιών». Τι μας διδάσκει, λοιπόν, ο Λακλό; Ότι η αδιαφορία δεν είναι καταστροφή μόνο για το άτομο αλλά και για τις κοινωνίες. Στο έργο μια ομάδα ανθρώπων αδιαφορεί γι’ αυτό που συμβαίνει γύρω της. Επενδύουν αποκλειστικά και μόνο στο πώς θα είναι ευτυχισμένοι στο «τώρα» του μικρόκοσμού τους.
Ικανοποιώντας βασικά τις σεξουαλικές ορέξεις τους, σωστά; Όχι μόνο. Υπάρχουν και οικονομικοκοινωνικά συμφέροντα...
Γιατί μεταφέρετε τη δράση από το 1782 στο 1933; Η δράση μεταφέρεται στις 27/2/1933, ημερομηνία εμπρησμού της γερμανικής Βουλής, βάσει του σχεδίου του Χίτλερ. Τοποθετώντας το έργο σε μια συγκεκριμένη περίοδο, συνειδητοποιούμε πόσο σημαντικό και ταυτόχρονα καταστροφικό είναι να κλείνεται ο άνθρωπος στην ευτυχία ενός μικρόκοσμου.
Κλείνετε το μάτι στον Παζολίνι και στην περιβόητη ταινία «Σόδομα και Γόμορα»;Έτσι ακριβώς. Διότι την ίδια στιγμή που βιώνουμε τις συνθήκες του μικρόκοσμού μας, υπάρχουμε και σε έναν μεγαλόκοσμο. Και όταν αδιαφορούμε γι’ αυτόν, με μαθηματική ακρίβεια θα καταστραφεί και ο μικρόκοσμός μας.
Κλείνετε, λοιπόν, το μάτι και στο παρόν; Μοιάζουμε με τους αμέριμνους αστούς του Μεσοπολέμου; Ακριβώς. Η απόγνωση ενός εγκλείστου που δεν μπορεί να δει το μέλλον μετατρέπεται σε εσωστρέφεια. Κι έτσι το βλέμμα τυφλώνεται. Άρα εγώ δεν κλείνω το μάτι. Κρατώ ορθάνοιχτα τα μάτια μου στο σήμερα.
Περιμένατε ότι θα βρεθούμε σε τέτοια κατάσταση σε καιρούς Αριστεράς; Ζούμε ακόμη υπό την επήρεια μιας ήττας. Δόθηκε μια μάχη που χάθηκε. Η αλλαγή που ήθελε ο περισσότερος κόσμος γέννησε μιαν ελπίδα. Πολλοί ένιωσαν πως ήταν και η τελευταία. Καμία ελπίδα όμως δεν είναι η τελευταία…
Γιατί μεταφέρετε τη δράση από το 1782 στο 1933; Η δράση μεταφέρεται στις 27/2/1933, ημερομηνία εμπρησμού της γερμανικής Βουλής, βάσει του σχεδίου του Χίτλερ. Τοποθετώντας το έργο σε μια συγκεκριμένη περίοδο, συνειδητοποιούμε πόσο σημαντικό και ταυτόχρονα καταστροφικό είναι να κλείνεται ο άνθρωπος στην ευτυχία ενός μικρόκοσμου.
Κλείνετε το μάτι στον Παζολίνι και στην περιβόητη ταινία «Σόδομα και Γόμορα»;Έτσι ακριβώς. Διότι την ίδια στιγμή που βιώνουμε τις συνθήκες του μικρόκοσμού μας, υπάρχουμε και σε έναν μεγαλόκοσμο. Και όταν αδιαφορούμε γι’ αυτόν, με μαθηματική ακρίβεια θα καταστραφεί και ο μικρόκοσμός μας.
Κλείνετε, λοιπόν, το μάτι και στο παρόν; Μοιάζουμε με τους αμέριμνους αστούς του Μεσοπολέμου; Ακριβώς. Η απόγνωση ενός εγκλείστου που δεν μπορεί να δει το μέλλον μετατρέπεται σε εσωστρέφεια. Κι έτσι το βλέμμα τυφλώνεται. Άρα εγώ δεν κλείνω το μάτι. Κρατώ ορθάνοιχτα τα μάτια μου στο σήμερα.
Περιμένατε ότι θα βρεθούμε σε τέτοια κατάσταση σε καιρούς Αριστεράς; Ζούμε ακόμη υπό την επήρεια μιας ήττας. Δόθηκε μια μάχη που χάθηκε. Η αλλαγή που ήθελε ο περισσότερος κόσμος γέννησε μιαν ελπίδα. Πολλοί ένιωσαν πως ήταν και η τελευταία. Καμία ελπίδα όμως δεν είναι η τελευταία…
Είστε αισιόδοξος; Δεν μπορώ να μην είμαι. Η απαισιοδοξία είναι ο τρόπος με τον οποίο σκέφτονται και χαίρονται οι απελεύθεροι, εκείνοι που δεν ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο παρά για τη χαρά του τώρα και αδιαφορούν για τη χαρά του αύριο και για την ευτυχία των επόμενων γενιών.
Δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεστε με το έργο του Λακλό. Το 2010 είχατε σκηνοθετήσει τη διασκευή του Κρίστοφερ Χάμπτον, πάλι στο Θέατρο Άλμα…Μα, τα κλασικά έργα είναι γραμμένα για να παίζονται ξανά και ξανά. Το ζήτημα είναι τι θες να πεις εσύ κάθε φορά που ανεβάζεις ένα τέτοιο έργο. Στην προκειμένη περίπτωση θέλω να μιλήσω για την παρεξήγηση που έχει φωλιάσει στο μυαλό και στην ψυχή μας γύρω από τον απελεύθερο, τον «liberal» («φιλελεύθερο» ). Η έννοια, ξέρετε, ήταν κάποτε σχεδόν επαναστατική. Συγκρουόταν με τη σχεδόν καταπιεστική σεμνοτυφία της εξουσίας προς τα άτομα. Ήταν μια μορφή εξέγερσης. Οι εποχές όμως πέρασαν. Η ψευδαίσθηση του απελεύθερου δημιούργησε την πλήρη αδιαφορία. Αυτό είναι που χαρακτηρίζει ουσιαστικά την εποχή μας και είναι εμβληματικό.
Ο έρωτας τι θέση έχει στις «Επικίνδυνες σχέσεις»; Έχει και αυτός άμεση σχέση με την αδιαφορία. Το μεγαλύτερο αμάρτημα στον έρωτα είναι η αδιαφορία. Η χαρά να παίρνεις είναι ισοδύναμη με εκείνη του να δίνεις. Αν σταματήσεις να παίρνεις, η χαρά είναι μισή. Και, βεβαίως, δεν έχει διάρκεια.
Οι «Επικίνδυνες σχέσεις» κάνουν πρεμιέρα στο Θέατρο Άλμα με το αθηνόραμα Club στις 25/11. Παίζουν επίσης οι Μάρα Δαρμουσλή, Σπύρος Σαραφιανός, Λάμπρος Κτεναβός, Νάνσυ Μπουκλή και Μάρω Κοντού.
Δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεστε με το έργο του Λακλό. Το 2010 είχατε σκηνοθετήσει τη διασκευή του Κρίστοφερ Χάμπτον, πάλι στο Θέατρο Άλμα…Μα, τα κλασικά έργα είναι γραμμένα για να παίζονται ξανά και ξανά. Το ζήτημα είναι τι θες να πεις εσύ κάθε φορά που ανεβάζεις ένα τέτοιο έργο. Στην προκειμένη περίπτωση θέλω να μιλήσω για την παρεξήγηση που έχει φωλιάσει στο μυαλό και στην ψυχή μας γύρω από τον απελεύθερο, τον «liberal» («φιλελεύθερο» ). Η έννοια, ξέρετε, ήταν κάποτε σχεδόν επαναστατική. Συγκρουόταν με τη σχεδόν καταπιεστική σεμνοτυφία της εξουσίας προς τα άτομα. Ήταν μια μορφή εξέγερσης. Οι εποχές όμως πέρασαν. Η ψευδαίσθηση του απελεύθερου δημιούργησε την πλήρη αδιαφορία. Αυτό είναι που χαρακτηρίζει ουσιαστικά την εποχή μας και είναι εμβληματικό.
Ο έρωτας τι θέση έχει στις «Επικίνδυνες σχέσεις»; Έχει και αυτός άμεση σχέση με την αδιαφορία. Το μεγαλύτερο αμάρτημα στον έρωτα είναι η αδιαφορία. Η χαρά να παίρνεις είναι ισοδύναμη με εκείνη του να δίνεις. Αν σταματήσεις να παίρνεις, η χαρά είναι μισή. Και, βεβαίως, δεν έχει διάρκεια.
Οι «Επικίνδυνες σχέσεις» κάνουν πρεμιέρα στο Θέατρο Άλμα με το αθηνόραμα Club στις 25/11. Παίζουν επίσης οι Μάρα Δαρμουσλή, Σπύρος Σαραφιανός, Λάμπρος Κτεναβός, Νάνσυ Μπουκλή και Μάρω Κοντού.
on 12:35:00 μ.μ..
Filed under
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ,
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
.
You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0
