Το φαινόμενο Σουλτς

'''Οι Δημοσκοπήσεις στη Γερμανία δείχνουν σχεδόν ισοψηφία, αν όχι οριακό προβάδισμα τόσο του Σουλτς έναντι της Μέρκελ, όσο και του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος έναντι του Συνασπισμού των Χριστιανοδημοκρατών με τους Χριστιανοσοσιαλιστές της Βαυαρίας. Σε μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία των μετρήσεων της κοινής γνώμης, το SPD κέρδισε 12 μονάδες μέσα σε ένα μήνα.

Παρόμοια ανατροπή στη Γερμανία έχει να καταγραφεί από τον Ιούνιο του 2005, όταν τότε οι Χριστιανοδημοκράτες κατέγραφαν προβάδισμα της τάξης του 20% έναντι του τότε κυβερνώντος Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος του καγκελαρίου Σρέντερ.
Μέσα σε ενάμιση μήνα η διαφορά έφθασε στα όρια της ισοψηφίας και έτσι αποτυπώθηκε με οριακό προβάδισμα των Χριστιανοδημοκρατών αντί του θριάμβου στις εκλογές του Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς.'

Η ανατροπή τότε ήλθε από την απόφαση του Σρέντερ να προκηρύξει πρόωρες εκλογές ένα χρόνο πριν από τη λήξη της θητείας της Βουλής και να πάρει πάνω του την προεκλογική εκστρατεία.
Πριν από ένα μήνα, όταν ο Γκάμπριελ αποσυρόταν υπέρ του Σουλτς στην υποψηφιότητα για την Καγκελαρία, όλα τα δεδομένα ήταν αρνητικά για τον πρώην πρόεδρο του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου:
Με μακρά θητεία στο Ευρωκοινοβούλιο δεν ήταν προβεβλημένη μηντιακά προσωπικότητα στην εθνική πολιτική σκηνή
Η πλειοψηφία που τον εξέλεξε στην Προεδρία του Ευρωκοινοβουλίου είχε ως κύριους πόλους τη Σοσιαλιστική Ομάδα και το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, έναν Μεγάλο Συνασπισμό σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ένα στίγμα προβληματικό, καθώς το SPD επέλεξε τον Σουλτς ως κίνηση διαφοροποίησης από τη φθορά της συνεργασίας με την CDU - CSU σε δύο κυβερνήσεις Μεγάλου Συνασπισμού υπό τη Μέρκελ ( 2005-2009 και 2013 μέχρι σήμερα).

Χωρίς εντυπωσιακή διαφοροποίηση ως προς την εσωτερική πολιτική και κοινωνικοοικονομική Ατζέντα ο Σουλτς, παρά τα παραπάνω μειονεκτήματα στην εκκίνηση της κούρσας των δημοσκοπήσεων, ανέτρεψε τις από επιφυλακτικές έως αρνητικές πρώτες εκτιμήσεις που αμφισβητούσαν τη δυνατότητά του να κάνει τη διαφορά, εκτιμήσεις που του έδωσαν την ετικέτα της γκρίζας υποψηφιότητας.

Η δεύτερη έκπληξη είναι ότι ο Σουλτς αλλά και ο Γκάμπριελ και άλλα ηγετικά στελέχη του SPD ανέβασαν τους τόνους της διαφοροποίησης από τον Σόιμπλε για τη διαπραγμάτευση με την Αθήνα, αλλά και συνολικά για τη μόνιμη πολιτική δημοσιονομικής λιτότητας στην Ευρωζώνη.
Δίχως υπερβολή, η διαφοροποίηση του υποψηφίου των Σοσιαλδημοκρατών για την Καγκελαρία από τον υπουργό Οικονομικών για τη διαχείριση της Κρίσης στην Ευρωζώνη, είναι σήμερα και η πιο ορατή διαφορά ανάμεσα στην Ατζέντα του SPD με την CDU-CSU, μια επιλογή που ξεκίνησε διερευνητικά και η οποία τώρα μάλλον θα αποτελέσει, αν δεν υπάρξουν δημοσκοπικές ανατροπές, την πιο σημαντική ίσως θεματική ενότητα της προεκλογικής εκστρατείας των Σοσιαλδημοκρατών.
Ποιος έχασε την Κίνα, ποιος δηλαδή άφησε τον Μάο και τον Λαϊκό Στρατό να νικήσουν το 1949 και να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τη χώρα; Με το ερώτημα αυτό, από το 1950 και μετά οι Ρεπουμπλικάνοι προσπαθούσαν να εμποδίσουν την νίκη των Δημοκρατικών στην προεδρική εκλογή του 1952 στις ΗΠΑ, καθώς δεν μπορούσαν να συγκρουσθούν μετωπικά με την πολιτική του New Deal του Ρούζβελτ, μια επιλογή επιτυχής, καθώς ο Αϊζενχάουερ νίκησε τον υποψήφιο των Δημοκρατικών Στίβενσον.

Ποιος κινδυνεύει να χάσει την Ευρώπη την Ε.Ε., την Ευρωζώνη,θα είναι το ερώτημα που θα θέτουν ο Σουλτς και το SPD, μετά από κάθε ενίσχυση του αντιευρωπαϊκού αντισυστημικού λαϊκισμού στις εκλογικές αναμετρήσεις της άνοιξης που προηγούνται των γερμανικών εκλογών του Σεπτεμβρίου.
Ετσι Μέρκελ και Σόιμπλε είναι πολύ πιθανόν ότι θα βρεθούν ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά Σοσιαλδημοκρατών - Εναλλακτικής, με τους πρώτους να τους χρεώνουν αδιαλλαξία και δογματισμό και τη δεύτερη υποχωρητικότητα και χαλαρότητα στη δημοσιονομική πειθαρχία των εταίρων της χώρας στην Ευρωζώνη...

Ορατή διαφορά
Η διαφοροποίηση του υποψηφίου των Σοσιαλδημοκρατών για την Καγκελαρία από τον υπουργό Οικονομικών για τη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη, είναι σήμερα η πιο ορατή διαφορά ανάμεσα στην Ατζέντα του SPD με την CDU-CSU.

kapopoulos@pegasus.gr

http://www.imerisia.gr